Ένα χρόνο μετά...

Κάθε φορά που ακούω φωνές στο δρόμο, η πόρτα τρίζει, ανοίγεις και μπαίνεις. Με πάνινα παπούτσια κι εκείνη τη μπλούζα MARVIN AND FRIENDS και τη μπλε ριγέ ζακέτα σου. "Μη με ξεχνάτε " μου λες κι όλο κοιτάζεις στα χαμένα. "Υπάρχει ελπίδα ρε φίλε;" Ρωτάς κι εγώ δεν ξέρω τι να πω. Κοιτάζω πίσω και τρέχω εκεί, γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλλα, εκεί που σ' άφησα για να σε ξαναβρώ. Μπερδεύω κόσμους μεταξύ τους, σπάω το χρόνο, ανακατεύω τα κομμάτια. Τα Πολυτεχνεία, τους Δεκέμβρηδες, τις χαμένες επαναστάσεις, που ζεσταίνονται σα φυλλαράκια, σα φυλλαράκια σε μια γωνιά στην άσφαλτο που σκάνε μύτη μόλις ανάβει φωτιά. "Οι ουτοπίες ρε φίλε, οι ουτοπίες..."σ' ακούω να μουρμουρίζεις. Δεν είσαι πια δεκάξι, μεγάλωσες, μακρύναν τα μαλλιά σου, βαθύνανε τα μάτια σου σα θάλασσες. Πέρασες απ' την άλλη μεριά αλλά να...,όποτε βλέπω άδεια καρέκλα και τον καφέ ν' αχνίζει μόνος στο τραπέζι, σε σκέφτομαι και λέω πως είσαι συ...Άραγε ήσουνα στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή; Η έχει απλά η ζωή έναν τρόπο να μιλάει, και διάλεξε εσένα να τα πεις, να πεις τη "λέξη και το γράμμα "χωρίς να βγάλεις ένα αχ την ώρα που έπεφτες; Να πεις πως κάναμε πίσω, πως το ξεχάσαμε το όνειρο, το καταδώσαμε έτσι απλά για ένα τίποτα, για μια "ζωή" σε εισαγωγικά, μ' ένα κλεμμένο εισιτήριο στην τσέπη, μια δανεική διαδρομή λίγο πιο πέρα. Λίγο πιο πέρα που;;;; Α ρε φίλε, καταμόναχο αγριμάκι, μια στάλα ουρανός ήσουνα μόνο, ένα φωσάκι τόσο δα μα κοίτα...Ένα παιδί σαν όλα τα παιδιά, που όμως μια ανάσα, ένα γέλιο του τρελό, ένα αντριλίκι παιδικό, ζυγίζει αλήθεια πιο βαριά απ' όλες τις υπέροχες κοσμοθεωρίες. Σου χρωστάω, σου χρωστά με αυτή τη στάλα ουρανό, αυτή τη στάλα ουρανό ρε γαμώτο...Κάθε φορά που μυρίζει καπνιά και δακρυγόνα, ανοίγεις την πόρτα και μπαίνεις. Με πάνινα παπούτσια κι αυτή τη μαύρη μπλούζα Marvin and friends. "Mή με ξεχνάτε ρε φίλε, μη με ξεχνάτε" μου λες

Αναρτήθηκε από τον Γιώργο Σαρρή.

link: http://giorgossarris.blogspot.com/

Συνάντηση....

Η βραδιά από νωρίς έδειχνε ότι θα ήταν ξεχωριστή. Έφτασα λίγο καθυστερημένα… Δεν ανησυχούσα, ήμουν σίγουρη ότι είσαι εκεί… Γρήγορα ήρθε η σειρά σου να ανέβεις στο βήμα· όταν άκουσα το όνομα σου, πετάχτηκα! Η καρδιά μου σκίρτησε! Σε άκουσα, σε απόλαυσα, ήσουν για άλλη μια φορά παιχνιδιάρικα ξεκαρδιστικός…
«Τι κάνεις εδώ εσύ;», ρώτησε κάποιος από την παρέα μου μετά από λίγο, είχες ήδη τελειώσει.
«Ψάχνω τον Πέτρο», του είπα με βλέμμα αγωνιώδους αναζήτησης.
Ξαφνικά σε είδα, καθόσουν σε ένα πεζούλι ανάμεσα σε κεράκια. Σε πλησίασα. Διακριτικά μείναμε μόνοι… Εκείνες τις στιγμές για μένα ήσουν μόνο εσύ… Και ένιωσα ότι και για σένα ήμουν μόνο εγώ… Ήταν υπέροχα, μαγευτικά, σαν όνειρο! Έπειτα, οι φίλοι μας που διάβαζαν στα άστρα μας έκαναν παρατήρηση και ζήτησαν να είμαστε πιο χαμηλόφωνοι.
«Για μας το λένε», είπα και γελάσαμε και οι δύο περιπαιχτικά. Είχα τόσα πολλά να σου πω, αλλά οι συχνές διακοπές από φίλους και γνωστούς δεν μου το επέτρεψαν και έτσι απλά σε αποχαιρέτησα.
Σε ευχαριστώ για τις βραδιές που περάσαμε μαζί… Σε ευχαριστώ για τις βραδιές που θα έρθουν… Θα τα πούμε σύντομα, στο επόμενο βιβλίο σου, Πέτρο Γ. Τ.

Μια αξιόλογη προσπάθεια!

Αυτό το σαββατοκύριακο βρέθηκα στα χωριά του Πηλίου που βρέχονται από τον Παγασητικό Κόλπο. Η ομορφιά της φύσης στα μέρη που δεν έχουν μολυνθεί από τον τουρισμό, αλλά και όχι μόνο, είναι απερίγραπτη. Στο Λαύκο, ένα γραφικό χωριουδάκι χτισμένο στην πλαγιά και γεμάτο πέτρινα καλντερίμια, υπάρχει ένα Μουσείο Ραδιοφώνου! Μέσα στο καταπράσινο τοπίο και με συνοδεία το κελάιδισμα των τριζονιών ταξιδεύουμε σε άλλες εποχές όπου οι άνθρωποι ενημερώνονταν και διασκέδαζαν με απλούς τρόπους, όπως τα παλιά ραδιόφωνα του μουσείου που είναι όλα τους έργα τέχνης! Αν ο δρόμος σας φέρει στο Λαύκο Πηλίου, αξίζει να το επισκεφτείτε!

Πόσα μπορεί να κρύψει ένα χαμόγελο...

Η εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ" στο σημερινό της φύλλο έχει ανταπόκριση από συνάντηση Καραμανλή-Ερντογάν που ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ! Συγκεκριμένα ο κ. Ερντογάν ματαίωσε τη συνάντηση τελευταία στιγμή λόγω ασθένειας και μετά από λίγο εμφανίστηκε στο τοπικό συνέδριο του κόμματός του στη Σμύρνη και εκφώνησε μια σύντομη ομιλία. Το ΒΗΜΑ όμως είχε προβλέψει τι θα γίνει στη συνάντηση και το δημοσιεύει. Αυτά συμβαίνουν μόνο στη λογοτεχία (βλ. "Η Πρώτη Εμφάνιση", Πέτρος Τατσόπουλος), αλλά εκεί αφορούσε ένα δελτίο τύπου για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, όχι ρεπορτάζ για τις διεθνείς σχέσεις τις χώρας μας.

Διευθυντής και εκδότης της εφημερίδας: Σταύρος Ψυχάρης.

Χαίρε έγκυρη και έγκαιρη δημοσιοφραφία!

Χαίρε ελευθερία της πληροφόρησης!

Χαίρε, ω χαίρε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!!!

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤ' ΑΣΤΕΡΙΑ

"Συγγραφείς και αναγνώστες

διαβάζουν ελληνική πεζογραφία

στα Πλατανίδια Πηλίου

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας;

Σε ποιο διήγημα έχετε ιδιαίτερη προτίμηση;

Υπάρχει κάποιο μυθιστόρημα, σύγχρονο ή παλαιότερο, που σας έχει σημαδέψει;

Το Σάββατο, 11 Ιουλίου 2009, φίλοι και γνωστοί βρισκόμαστε μετά τις 9 το βράδυ στο κτήμα του Θωμά Κοροβίνη στα Πλατανίδια Πηλίου (12 χλμ. από τον Βόλο, 300 μέτρα από τη θάλασσα). Θα έχουμε μαζί μας, για να διαβάσουμε κάτω από τ’ αστέρια, τις σελίδες που αγαπήσαμε (ένα σύντομο διήγημα ή ένα μικρό απόσπασμα από κάποιο μυθιστόρημα, διάρκειας 3-4 λεπτών περίπου) με τη συνοδεία ζωντανής μουσικής. Τον γενικό συντονισμό και την παρουσίαση της βραδιάς θα κάνει ο ηθοποιός-σκηνοθέτης Δημήτρης Δακτυλάς.

Διοργανωτές της συνάντησης είναι οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ και το βιβλιοπωλείο ΧΑΡΤΑ. Χορηγοί επικοινωνίας: Δημοτικό Ραδιόφωνο Βόλου, εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΙΑ και το θεσσαλικό τηλεοπτικό κανάλι TRT.

Αν θέλετε να διαβάσετε κάτι, δηλώστε συμμετοχή είτε στέλνοντας e-mail (polychoros@metaixmio.gr) είτε τηλεφωνώντας στον ΠΟΛΥΧΩΡΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ (211 3003580, εσωτ. 580) ή στο βιβλιοπωλείο ΧΑΡΤΑ (24210 33250).

Δηλώστε τα στοιχεία του κειμένου που επιλέξατε (τίτλος βιβλίου ή/και διηγήματος και συγγραφέας), ώστε να οργανωθεί καλύτερα η βραδιά.

Το κρασί της βραδιάς είναι προσφορά του οινοπαραγωγού Δημήτρη Πατιστή από την Αργαλαστή Πηλίου, τα μεζεδάκια είναι προσφορά του ΝΙΚΟΛΑΣ catering και τα αναψυκτικά είναι προσφορά της εταιρείας ΕΨΑ Αγριάς. "

link:http://www.metaixmio.gr/1/index.scr?include_file=paragraphs.scr&option=188&show=3132

Θα είμαι κι εγώ εκεί....

Το κορίτσι με το ροζ φόρεμα

Έχω πολύ καιρό να γράψω κάτι στο blog μου. Πολλές φορές ερεθίσματα μου δημιούργησαν σκέψεις ή βίωσα κάποιες καταστάσεις και είπα να γράψω γι' αυτές, αλλά κάτι με σταματούσε. Σήμερα μια εικόνα έφτανε για να με παροτρύνει...
Πριν από λίγες ώρες παρακολούθησα στην παραλία της Θεσσαλονίκης μια συναυλία ροκ. Η σκηνή είχε στηθεί μπροστά στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και στο κάτω τμήμα της σκηνής είχε αναρτηθεί ένα πανό που έγραφε: "ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ ΚΟΙΝΩΝΙΑ-ΥΓΕΙΑ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ". Κάποια στιγμή εμφανίζεται ένα κοριτσάκι με ροζ φόρεμα μπροστά στη σκηνή και αρχίζει να τρέχει και να χορεύει στους ρυθμούς της μουσικής. Ήταν τόσο χαρούμενη και ξένοιαστη που δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από πάνω της. Αναρωτιόμουν, άραγε ξέρει τι γράφει το πανό; Μπορεί να το διαβάσει; Μπορεί να καταλάβει τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις και γιατί είναι εκεί; Αλλά είναι τόσο μικρή και αθώα που δεν χρειάζεται να τα ξέρει όλα αυτά, γιατί αυτή τα αντιπροσωπεύει. Αυτό το κορίτσι είναι η αυριανή κοινωνία που θέλουμε να είναι υγιής όσο ένα παιδί και να έχει ζήλο για γνώση όπως ένας μαθητής.
Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι μέσα μου είμαι ακόμα παιδί και ότι δεν έχω αλλάξει. Και σήμερα σε αυτό το κορίτσι είδα τον εαυτό μου. Νοστάλγησα τα ξένοιαστα παιδικά μου χρόνια, τότε που τα προβλήματα που είχα να λύσω ήταν πολύ εύκολα και οι έννοιες δεν με βασάνιζαν. Τότε που ήθελα να μεγαλώσω και τώρα που μεγάλωσα θέλω να είμαι πάλι παιδί... Μακάρι να ήμασταν όλοι ξανά παιδιά και να σκεφτόμασταν όπως αυτά, τόσο καλοπροαίρετα και τόσο αληθινά...

Ο σκοταδισμός της εκκλησίας
Η εξ αποστάσεων παρατήρηση μιας κατάστασης μας δίνει πολλά πλεονεκτήματα που δεν τα έχουμε όταν αντιμετωπίζουμε ένα θέμα όταν το βλέπουμε από πολύ κοντά ή όταν - ακόμα χειρότερα – είμαστε μπλεγμένοι σε αυτό. Το «πολύ κοντά» εμπεριέχει φυσικά και τη μονόπλευρη προσέγγιση, γεγονός που είναι ίσως πιο επικίνδυνο από οτιδήποτε άλλο.Ο μικρός αυτός πρόλογος αφορά την κατάσταση που επικρατεί στις σύγχρονες θρησκείες ανά την υφήλιο. Θα επικεντρωθώ στη δική μου θρησκεία (χριστιανός ορθόδοξος) και για να ακριβολογήσω στο «όχημα» εκείνο που αντιπροσωπεύει το Λόγο του Θεού στην ορθοδοξία: την Ελλαδική Εκκλησία. Προσπαθώ να συγκρατηθώ για να μην εκφράσω την πραγματική μου γνώμη για τον ρασοφόρο αυτό συρφετό, που με διάφορες σκοταδιστικές τακτικές προσπαθεί να τρομοκρατήσει τους πιστούς. Οι άνθρωποι ανέκαθεν είχαν την ανάγκη να πιστεύουν σε μία ανώτερη δύναμη. Μια δύναμη που δίνει την ελπίδα να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για το καλύτερο. Αυτήν την ανάγκη εκμεταλλεύτηκαν με τον πιο απεχθή τρόπο μια ομάδα ανθρώπων στο πέρασμα των αιώνων και δημιούργησαν ένα κατεστημένο χειρότερο από κάθε δυνάστη. Η εκκλησία και ο λόγος της πλειοψηφίας των κληρικών βασιζόταν πάντα στην αμορφωσιά του κόσμου την οποία και εντέχνως καλλιεργούσε ή υποστήριζε, προκειμένου να έχει πρόσφορο έδαφος εκφοβισμού. Μικροί απορούσαμε όταν ακούγαμε ότι οι γυναίκες δεν κάνει να πηγαίνουν στην εκκλησία όταν έχουν περίοδο. Τι πιο φυσιολογικό από μια φυσική λειτουργία του γυναικείου σώματος που αποτελεί μέρος της αναπαραγωγής του ανθρώπινου γένους??? Αλήθεια, οι αφορισμοί και οι συγχωροτιμωρίες που επιβάλλουν οι τιμωροί – παπάδες γιατί γίνονται?? Στο όνομα του Θεού?? Τολμούν δηλαδή να επιβάλλονται εκφοβίζοντας στο όνομα Αυτού που εκφράζει την αγάπη…? Σε κάποια θέματα ο μεσαίωνας υπάρχει ακόμα, ίσως σε ακόμα χειρότερο βαθμό, γιατί το βιοτικό και εκπαιδευτικό επίπεδο της σύγχρονης κοινωνίας δε θα έπρεπε να επιτρέπει τέτοιου είδους τακτικές. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις άκρως θολές οικονομικές εισπρακτικές διαδικασίες των μυστηρίων που συνοδεύονται από απειλές του τύπου « αν δεν παντρευτείς με θρησκευτικό γάμο δε σε θάβει κανείς» έχουν μετατρέψει την ανάγκη πίστης των ανθρώπων σε μια από τις πιο κερδοφόρες – μη ελέγξιμες επιχειρήσεις που υπάρχουν…
Αναρτήθηκε από aeritzis στις 1:10 μμ
link:http://aeritzis.blogspot.com/2009/04/blog-post_03.html

We don't need this Education...

Πρόσφατα παρακολούθησα μια εκπομπή για τους μαθητές και το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα και τη Φιλανδία. Η Φιλανδία είναι στην πρώτη θέση όσον αφορά το σύστημα εκπαίδευσης, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, και η Ελλάδα κατέχει μια από τις πολύ χαμηλές... Οι μαθητές στη Φιλανδία έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο στην ηλικία των 17-18 ετών, ενώ στην Ελλάδα αυτό αποτελεί πολυτέλεια!!! Μια μαθήτρια έλεγε ότι κάνει πράγματα που της αρέσουν πέρα από το διάβασμα και νιώθει τύψεις! Την καταλαβαίνω απόλυτα, κι εγώ έτσι ένιωθα όταν ήμουν Γ' Λυκείου! Μάλιστα ένας καθηγητής μας έλεγε: "πρέπει να νιώθετε τύψεις όταν κάθεστε και δεν διαβάζετε!". Αλήθεια, αυτά που διδαχτήκαμε στο Λύκειο είναι όλα τόσο χρήσιμα;;;
Μια αχανής ύλη που όλο και αυξάνεται, βιβλία που αλλάζουν κάθε τόσο, πολλαπλά συγγράμματα για τις θετικές επιστήμες, ανούσιες λεπτομέρειες για θέματα που έχουν διδαχτεί ξανά στο Γυμνάσιο... Όλα αυτά και πολλά άλλα δεν εμπλουτίζουν τη γνώση και δεν προωθούν την κριτική σκέψη. Δεν υπάρχει χρόνος για κριτική σκέψη καθώς όλα πρέπει να γίνουν σύμφωνα με μια διαδικασία που επιβάλλεται από το Υπουργείο Παιδείας. Σ' αυτή την ηλικία που τα παιδιά θα πρέπει να προβληματίζονται και να αμφισβητούν, αυτά έχουν μπει στο λούκι των πανελληνίων και τρέχουν να προλάβουν την ύλη και τις χαμένες ώρες μαθήματος. Και οι χαμένες ώρες της εφηβείας...;;
Και όταν τα παιδιά αμφισβητούν, ασκούν κριτική και εκφράζουν τη γνώμη τους τι γίνεται; Την προηγούμενη εβδομάδα είδε το φως της δημοσιότητας μια είδηση ντροπιαστική για τη χώρα μας που γέννησε τη Δημοκρατία. Ένα σχολείο επισκέφτηκε τη Βουλή των Ελλήνων και τα παιδιά στο τέλος συμπλήρωσαν ένα ανώνυμο ερωτηματολόγιο. Κάποια από αυτά εκφράστηκαν άσχημα για τη συνοδό αστυνομικό, για τη Βουλή και το πολιτικό μας σύστημα. Η αστυνομικός το πήρε προσωπικά και πήγε και απείλησε τους μαθητές με διακοπή όλων των εκδρομών και τους ζήτησε να αποκαλυφθούν και να δηλώσουν μετάνοια για να μη υποστεί η ίδια δυσμενή μετάθεση. Ζητήθηκε μάλιστα να αποσταλούν τα ερωτηματολόγια στο σχολείο για γραφολογική εξέταση!! Είναι δυνατόν στη Βουλή των Ελλήνων, μαθητές να μην μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα και ανώνυμα; Με αυτό τον απολυταρχικό τρόπο αντιμετωπίζονται οι μαθητές που αμφισβητούν και ασκούν κριτική;
Υπάρχει ένα σύνθημα σε κάποιο τοίχο του Α.Π.Θ., "Τα σχολεία λάμπουν μόνο όταν καίγονται". Μήπως και η εκπαίδευση πρέπει να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της...;;;

Μοναξιά μου όλα...

Όλοι έχουμε ζήσει στιγμές μοναξιάς, σε όλες τις φάσεις της ζωής μας, προσωπικής και επαγγελματικής. Είτε γιατί δεν υπάρχει κανείς γύρω μας είτε γιατί υπάρχουν πάρα πολλοί ή ακόμη και ένας... Είτε από επιλογή ή και επειδή δεν υπάρχει άλλη επιλογή!

Υπάρχουν στιγμές που δεν θέλουμε κανείς να είναι γύρω μας... Μέσα στην οικογένεια, ανάμεσα στους φίλους, σε μια σχέση παντού υπάρχουν στιγμές μοναξιάς, στιγμές που θέλουμε να είμαστε με τον εαυτό μας. Στιγμές για να προβληματιστούμε, να ονειρευτούμε, να σκεφτούμε πράγματα που δεν θέλουμε να γνωρίζουν οι άλλοι... Πράγματα που θέλουμε να τα φυλλάξουμε για τον εαυτό μας και που αν τα ελευθερωσουμε ίσως χάσουν την αξία τους...

Υπάρχουν όμως και στιγμές που η μοναξιά μας πνίγει... Να θες να εκφραστείς, να μιλήσεις αλλά να μην υπάρχει κανείς που να έχει τη διάθεση να σε ακούσει, να σε καταλάβει. Πόσες φορές δεν έχει τύχει να μιλήσουμε σε κάποιο συνάνθρωπο για ένα πρόβλημα μας και αυτός/ή να μας αγνοήσουν ή να πουν φράσεις όπως:¨βγάλ' τα πέρα μόνος σου!", "αυτό δεν είναι δική μου δουλειά....". Φυσικά έχω έρθει κι εγώ σε θέση να πω κάτι τετοιο σε συνάνθρωπο. Φράσεις όπως αυτές ακυρώνουν την ανθρώπινη επικοινωνία και μας αναγκάζουν να ενεργήσουμε μόνοι μας. Να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις και να καταφέρουμε μόνοι κάποια πράγματα. Αυτό πολλές φορές είναι αποτελεσματικό και ευεγετικό γιατι μας γεμίζει αυτοπεποίθηση και θάρρος.

Άλλα, τελικά, δεν είναι πιο ωραίο να μοιράζεσαι...;;;;

Το χρονικό της δολοφονίας του Νίκου Τεμπονέρα

Δεκαοχτώ χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη δολοφονία του 38χρονου καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα από μέλη της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας κατά τη διάρκεια μαθητικών κινητοποιήσεων.

Το φθινόπωρο του 1990, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανακοινώνει πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία που προβλέπει μεταξύ άλλων λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ, κατάργηση της δωρεάν παροχής συγγραμμάτων, επιβολή χρονικού ορίου στις σπουδές, πιθανό περιορισμό του πανεπιστημιακού ασύλου, επιβολή ομοιόμορφης ενδυμασίας, έπαρση της σημαίας κ.ά.

Οι πρώτες καταλήψεις ξεκινούν στα τέλη Οκτωβρίου του 1990 ενώ, μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, τα υπό κατάληψη γυμνάσια και λύκεια φτάνουν το 70% του συνόλου. Ταυτόχρονα γίνονται πολλές πορείες διαμαρτυρίας με συμμετοχή μεταξύ 10.000 και 30.000 ατόμων, σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής.

Η κυβέρνηση ελπίζει ότι το κλίμα θα εκτονωθεί με τις διακοπές των Χριστουγέννων, ενώ ο υπουργός Παιδείας δηλώνει ότι τα προεδρικά διατάγματα δεν θα εφαρμοστούν για ένα τρίμηνο, έως ότου γίνουν «πλήρως κατανοητά» από μαθητές και καθηγητές. Σύντομα, οι τρεις μήνες γίνονται δώδεκα και το νομοσχέδιο τροποποιείται μερικώς, χωρίς αλλαγές όμως στα σημαντικότερα σημεία (πειθαρχικές διατάξεις, περικοπές κ.ά.).

Με το νέο χρόνο, όμως, οι μαθητές και φοιτητές αποφασίζουν τη συνέχιση των καταλήψεων στα ΑΕΙ, τα ΤΕΙ και σε 1.800 από τα 3.014 γυμνάσια και λύκεια της χώρας. Ως απάντηση, ο υπουργός Παιδείας, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, δηλώνει ότι όσοι συμπληρώσουν 50 αδικαιολόγητες απουσίες λόγω των καταλήψεων θα χάσουν τη χρονιά.

Στις 07.01.1991, ημέρα επανέναρξης των μαθημάτων μετά τις γιορτές, οι καταλήψεις συνεχίζονται ενώ η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) κηρύσσει στάση εργασίας και καλεί τους καθηγητές να βρίσκονται έξω από τα σχολεία «για να συμβάλουν στην αποτροπή προκλήσεων που ίσως επιχειρηθεί να δημιουργηθούν» καθώς έχει γίνει αντιληπτό ότι ο κομματικός μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας έχει κινητοποιήσει ομάδες «αγανακτισμένων γονέων» για να «σπάσουν» τις καταλήψεις.

Από το πρωί της μέρας σημειώνονται μικροεπεισόδια μεταξύ γονέων και καταληψιών, καθηγητών και δημοτικών συμβούλων. Οι καθηγητές αρνούνται να βάλουν απουσίες στους μαθητές και ο υπουργός αποφασίζει την πειθαρχική δίωξή τους, ενώ την επόμενη μέρα, ομάδες ροπαλοφόρων εισβάλουν σε σχολεία και τραυματίζουν μαθητές, υπό τα απαθή βλέμματα των αστυνομικών οργάνων.

Στις 08.01.1991, στις 19.30 το απόγευμα, στην Πάτρα περί τα τριάντα στελέχη της ΟΝΝΕΔ Πάτρας, με επικεφαλής τον τοπικό πρόεδρο της οργάνωσης Ιωάννη Καλαμπόκα, επιτίθενται οπλισμένοι κατά των μαθητών στην κατάληψη του Πολυκλαδικού Λυκείου, χωρίς όμως να επιτύχουν να διώξουν τους νέους.

Μία ώρα αργότερα, η ίδια ομάδα επιτίθεται κατά του 3ου Λυκείου και καταφέρνουν να απωθήσουν τους ελάχιστους μαθητές που βρισκόταν στο χώρο. Σε λίγο, συγκεντρώνονται έξω από το λύκειο δεκάδες μαθητές, καθηγητές, γονείς, δημοτικοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης καθώς και ο δήμαρχος Πάτρας, Α. Καράβολας και ο βουλευτής Αχαΐας του Πα.Σο.Κ, Α. Φούρας.

Τα στελέχη της ΟΝΝΕΔ αρνούνται να υποχωρήσουν από την «αντικατάληψη» και δηλώνουν ότι θα παρατείνουν την κατάληψη του Λυκείου μέχρι αυτό να λειτουργήσει ξανά κανονικά. Σύντομα, τα πνεύματα οξύνονται και αρχίζουν οι συγκρούσεις μεταξύ των δύο πλευρών με εκσφενδονίσεις αντικειμένων, ενώ σημειώνονται οι πρώτοι τραυματισμοί.

Γύρω στις 23.30 το βράδυ, ομάδα καθηγητών και γονέων επιχειρεί να μπει στο κτίριο. Με το άνοιγμα της πόρτας τα μέλη της ΟΝΝΕΔ επιτίθενται στον κόσμο με σιδερολοστούς, καδρόνια και τσιμεντόλιθους. Ο καθηγητής μαθηματικών και μέλος του Εργατικού Αντι-ιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ), Νίκος Τεμπονέρας, πέφτει θανάσιμα τραυματισμένος, με ανοιγμένο το κρανίο από το σιδερολοστό του Ι.Καλαμπόκα.

Μεταφέρεται στο νοσοκομείο κλινικά νεκρός και το πρωί της 09.01.1991 παύουν όλες οι ζωτικές λειτουργίες του. Στο νοσοκομείο μεταφέρονται επίσης άλλα τέσσερα άτομα σε σοβαρή κατάσταση και δεκάδες με ελαφρότερα τραύματα. Η ομάδα του Καλαμπόκα εξαφανίζεται ανενόχλητη αφού η αστυνομία κάνει την εμφάνισή της, όταν τα επεισόδια έχουν τελειώσει. Οι αυτόπτες μάρτυρες καταγγέλλουν ως φυσικούς αυτουργούς τον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας και μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου Ι. Καλαμπόκα, το στέλεχος της ΟΝΝΕΔ Α. Μαραγκό και τον συντροφό τους Σ. Σπίνο.

Τις επόμενες μέρες, η νεανική εξέγερση κλιμακώνεται και δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτών συγκρούονται με τα ΜΑΤ στην Πάτρα, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ενώ ο υπουργός Παιδείας Β. Κοντογιαννόπουλος παραιτείται. Στις 10.01.1991 κατά τη μεγαλειώδη διαδήλωση 50.000 ατόμων στο κέντρο της Αθήνας, τα ΜΑΤ επιτίθενται στον κύριο όγκο των διαδηλωτών. Οι συγκρούσεις διαρκούν όλη τη μέρα και, όταν οι δυνάμεις καταστολής επιχειρούν να απωθήσουν τον κόσμο προς το Πολυτεχνείο, οι διαδηλωτές αντιστέκονται και οι συγκρούσεις κορυφώνονται.

Βομβίδες ασφυξιογόνων αερίων των ΜΑΤ προκαλούν πυρκαγιά στο κτίριο που στεγαζόταν το κατάστημα ενδυμάτων «Κ. Μαρούσης», στην συμβολή Θεμιστοκλέους και Πανεπιστημίου. Οι πυροσβεστικές δυνάμεις που σπεύδουν στο σημείο για να σβήσουν τη φωτιά δέχονται επίθεση με χημικά αέρια από τα ΜΑΤ και αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις προσπάθειες, υποφέροντας από σπασμούς λόγω των χημικών. Όταν η πυρκαγιά σβήσει μετά τα μεσάνυχτα, ανασύρονται οι σωροί τεσσάρων πολιτών, μέσα από το κτίριο του καταστήματος.

Η ένταση συνεχίζεται για τα επόμενα εικοσιτετράωρα, με νέες πορείες, καταλήψεις και συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, ενόσω ο Γ. Σουφλιάς, αντικαταστάτης του παραιτηθέντος Β. Κοντογιαννόπουλου στο υπουργείο Παιδείας, αποσύρει τα επίμαχα νομοθετήματα και ανακοινώνει την έναρξη διαλόγου για την Παιδεία «από μηδενική βάση», μέχρις ότου ο Πόλεμος του Κόλπου μετατοπίσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.

Ο συγκατηγορούμενος για τη δολοφονία Α. Μαραγκός, απαλλάχτηκε με βούλευμα, ενώ ο Ι. Καλαμπόκας καταδικάστηκε πρωτόδικα από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Βόλου σε ισόβεια κάθειρξη για ανθρωποκτονία εκ προμελέτης - ποινή που σύντομα μειώθηκε και στις 2 Φεβρουαρίου 1998 αφέθηκε ελεύθερος λόγω "καλής συμπεριφοράς". Σήμερα ζει και εργάζεται στο Βόλο ως υπεύθυνος παραρτήματος της Εθνικής Τράπεζας.

Πηγές: Ιός , Ελευθεροτυπία , Καθημερινή http://www.tvxs.gr/

Παραθέτω αυτούσιο το κείμενο από το tvxs.gr για τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα. Οι ομοιόητες με τη σημερινή επόχη είναι τρομερές... Εδώ και είκοσι χρόνια σχεδόν φαίνεται να μην έχει αλλάξει τίποτα στο χώρο της Παιδείας αφού παρόμοια νομοσχέδια συζητώνται και σήμερα στη Βουλή. Όπως τότε, έτσι και τώρα, έχουμε αλλαγή υπουργού Παιδείας και έναρξη διαλόγου για την Παιδεία «από μηδενική βάση», μέχρις ότου ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη και άλλα θέματα μετατοπίσουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης....

Ο Γρηγόρης ΖΕΙ...Ο Αλέξης ΘΑ ΖΗΣΕΙ...

"……
Μόλις έφτασε κοντά ο Διοικητής, πέρασε το χέρι του από το παχύ μουστάκι του και του είπε:
- Πάμε.
- Πού; τον ρώτησε ο Γιάγκος κι έπιασε κάτω απ' η μασχάλη του το κλομπ, για να βεβαιωθεί πως δεν φαινόταν.
Ο Μαστοδοντόσαυρος μπήκε στο νόημα αμέσως.
- Του πέρασα ένα σκοινάκι στην κορφή, για να πιάνεται πιο εύκολα, του είπε ο Γιάγκος.
……..
- Να σε κεράσω ένα ποτηράκι, κύριε Διοικητά; τον ρώτησε μάγκικα.
- Σήμερα δε πρέπει να πίνεις καθόλου. Έχεις δουλειά, βαριά δουλειά, και πρέπει να ‘ναι το μυαλό σου καθαρό.
Κάθισαν σε ένα μπουγατσατζίδικο. Μεγάλη τιμή για τον Γιάγκο να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον Διοικητή.
……..
- Η συγκέντρωση τους ήταν να γίνει στην «Κατακόμβη». Αλλά η αίθουσα δεν πρόκειται να τους παραχωρηθεί. Θα μαζευτούν όμως εκεί, ώσπου να βρουν άλλη αίθουσα. Θα πας κι εσύ απ΄ έξω νωρίς το απόγευμα, χωρίς το καμικάζι, και θα τους κάνεις τον κάργα.
- Θ’ αρχίσω να δέρνω από κει; Ρώτησε ο Γιάγκος.
……..
- Όχι. Θα πας εκεί μόνο για τρομοκρατία. Εσύ είσαι απόψε για το Μεγάλο Πρόσωπο. Δεν πρέπει να εκδηλωθείς από νωρίς. Αυτοί δεν μας ενδιαφέρουν.
……..
Κι είδε την αγριάδα στα πρόσωπα των «αντιφρονούντων», είδε τους χωροφύλακες, άλλους με στολή κι άλλους με πολιτικά, ΝΑ ΑΔΡΑΝΟΥΝ, είδε τις ΠΕΤΡΕΣ ΠΟΥ ΡΙΧΝΑΝ στα παράθυρα της Δημοκρατικής Συνδικαλιστικής Λέσχης, άκουσε τις φωνές «Βούλγαρε, Ζ, θα πεθάνεις!», «πούστηδες, θα πεθάνετε όλοι σας!» και μερικούς απ’ τους πιστούς που πήγαιναν στη συγκέντρωση ξαφνικά να τους αρπάζουν οι άλλοι και ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΕΡΝΟΥΝ σ’ απόμερες γωνιές......” (Ζ, Βασίλης Βασιλικός, 1966, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, Αθήνα, σελ. 26-35).

Το παραπάνω κείμενο παρουσιάζει αποσπάσματα από το βιβλίο «Ζ» του Βασίλη Βασιλικού. Είναι η συνεννόηση του διοικητή της αστυνομίας με το δολοφόνο του Γρηγορίου Λαμπράκη και οι σκηνές που επικρατούσαν λίγο πριν τη δολοφονία.

“……..
Ναι γιατί του άρεσε να δέρνει τους κόκκινους. Το φχαριστιόταν ως τα μύχια της ψυχής του. Η τελευταία φορά ήταν πριν από τρεις βδομάδες, στη εργατική Πρωτομαγιά. Μπήκε ανάμεσα τους με τα άλλα παιδιά της οργάνωσης και τους έδωσε ένα μαθηματάκι.
……
Αυτό, μάλιστα, ήταν ξύλο: με το κλομπ συνέχεια του χεριού, με τα χέρια συνέχεια της ψυχής, με την ψυχή συνέχεια της διδασκαλίας του Αρχηγόσαυρου…..” (Ζ, Βασίλης Βασιλικός, 1966, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, Αθήνα, σελ.20).

Είναι οι σκηνές που επικρατούσαν στη χώρα την εβδομάδα μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Και υπάρχουν και άλλα τέτοια video και εικόνες «απείρου κάλλους». Αστυνομικοί με κουκουλοφόρους μαζί σε διαδηλώσεις μαθητών να επιβάλλουν την τάξη… Ή την αταξία;

Δυνάμεις καταστολής εναντίον μαθητών. Παιδιών που ξεσηκώθηκαν γιατί ένας συμμαθητής τους σκοτώθηκε από το όπλο ενός ειδικού φρουρού. Ξεσηκώθηκαν, αντέδρασαν, βγήκαν στους δρόμους! Είναι τα ίδια παιδιά που ένα χρόνο πριν οι μεγάλοι έκριναν τον τρόπο ντυσίματος τους, emo, και απορούσαν γιατί δεν αντιδρούν και δεν επαναστατούν όπως όλοι οι έφηβοι. Και να τώρα που επαναστάτησαν…. Για τον Αλέξη, για τα προβλήματα τους, για τα προβλήματα μας….

Η ομιλία του Γρηγορίου Λαμπράκη για την ειρήνη δεν άρεσε τότε και η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους… Η αντίδραση των σημερινών παιδιών δεν αρέσει και τη συνέχεια τη ζούμε καθημερινά…

Αναρωτιέμαι, άραγε άλλαξε τίποτα από τότε; Οι κυβερνήσεις μπορεί να άλλαξαν, ο τρόπος με τον οποίο σκέφτονται οι κατά καιρούς κυβερνόντες;;;;

Χρόνια Πολλά!!!! Καλή Χρονιά χωρίς φόβο και με πολύ πάθος!!!!!