Ένα χρόνο μετά...

Κάθε φορά που ακούω φωνές στο δρόμο, η πόρτα τρίζει, ανοίγεις και μπαίνεις. Με πάνινα παπούτσια κι εκείνη τη μπλούζα MARVIN AND FRIENDS και τη μπλε ριγέ ζακέτα σου. "Μη με ξεχνάτε " μου λες κι όλο κοιτάζεις στα χαμένα. "Υπάρχει ελπίδα ρε φίλε;" Ρωτάς κι εγώ δεν ξέρω τι να πω. Κοιτάζω πίσω και τρέχω εκεί, γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλλα, εκεί που σ' άφησα για να σε ξαναβρώ. Μπερδεύω κόσμους μεταξύ τους, σπάω το χρόνο, ανακατεύω τα κομμάτια. Τα Πολυτεχνεία, τους Δεκέμβρηδες, τις χαμένες επαναστάσεις, που ζεσταίνονται σα φυλλαράκια, σα φυλλαράκια σε μια γωνιά στην άσφαλτο που σκάνε μύτη μόλις ανάβει φωτιά. "Οι ουτοπίες ρε φίλε, οι ουτοπίες..."σ' ακούω να μουρμουρίζεις. Δεν είσαι πια δεκάξι, μεγάλωσες, μακρύναν τα μαλλιά σου, βαθύνανε τα μάτια σου σα θάλασσες. Πέρασες απ' την άλλη μεριά αλλά να...,όποτε βλέπω άδεια καρέκλα και τον καφέ ν' αχνίζει μόνος στο τραπέζι, σε σκέφτομαι και λέω πως είσαι συ...Άραγε ήσουνα στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή; Η έχει απλά η ζωή έναν τρόπο να μιλάει, και διάλεξε εσένα να τα πεις, να πεις τη "λέξη και το γράμμα "χωρίς να βγάλεις ένα αχ την ώρα που έπεφτες; Να πεις πως κάναμε πίσω, πως το ξεχάσαμε το όνειρο, το καταδώσαμε έτσι απλά για ένα τίποτα, για μια "ζωή" σε εισαγωγικά, μ' ένα κλεμμένο εισιτήριο στην τσέπη, μια δανεική διαδρομή λίγο πιο πέρα. Λίγο πιο πέρα που;;;; Α ρε φίλε, καταμόναχο αγριμάκι, μια στάλα ουρανός ήσουνα μόνο, ένα φωσάκι τόσο δα μα κοίτα...Ένα παιδί σαν όλα τα παιδιά, που όμως μια ανάσα, ένα γέλιο του τρελό, ένα αντριλίκι παιδικό, ζυγίζει αλήθεια πιο βαριά απ' όλες τις υπέροχες κοσμοθεωρίες. Σου χρωστάω, σου χρωστά με αυτή τη στάλα ουρανό, αυτή τη στάλα ουρανό ρε γαμώτο...Κάθε φορά που μυρίζει καπνιά και δακρυγόνα, ανοίγεις την πόρτα και μπαίνεις. Με πάνινα παπούτσια κι αυτή τη μαύρη μπλούζα Marvin and friends. "Mή με ξεχνάτε ρε φίλε, μη με ξεχνάτε" μου λες

Αναρτήθηκε από τον Γιώργο Σαρρή.

link: http://giorgossarris.blogspot.com/