Μοναξιά μου όλα...

Όλοι έχουμε ζήσει στιγμές μοναξιάς, σε όλες τις φάσεις της ζωής μας, προσωπικής και επαγγελματικής. Είτε γιατί δεν υπάρχει κανείς γύρω μας είτε γιατί υπάρχουν πάρα πολλοί ή ακόμη και ένας... Είτε από επιλογή ή και επειδή δεν υπάρχει άλλη επιλογή!

Υπάρχουν στιγμές που δεν θέλουμε κανείς να είναι γύρω μας... Μέσα στην οικογένεια, ανάμεσα στους φίλους, σε μια σχέση παντού υπάρχουν στιγμές μοναξιάς, στιγμές που θέλουμε να είμαστε με τον εαυτό μας. Στιγμές για να προβληματιστούμε, να ονειρευτούμε, να σκεφτούμε πράγματα που δεν θέλουμε να γνωρίζουν οι άλλοι... Πράγματα που θέλουμε να τα φυλλάξουμε για τον εαυτό μας και που αν τα ελευθερωσουμε ίσως χάσουν την αξία τους...

Υπάρχουν όμως και στιγμές που η μοναξιά μας πνίγει... Να θες να εκφραστείς, να μιλήσεις αλλά να μην υπάρχει κανείς που να έχει τη διάθεση να σε ακούσει, να σε καταλάβει. Πόσες φορές δεν έχει τύχει να μιλήσουμε σε κάποιο συνάνθρωπο για ένα πρόβλημα μας και αυτός/ή να μας αγνοήσουν ή να πουν φράσεις όπως:¨βγάλ' τα πέρα μόνος σου!", "αυτό δεν είναι δική μου δουλειά....". Φυσικά έχω έρθει κι εγώ σε θέση να πω κάτι τετοιο σε συνάνθρωπο. Φράσεις όπως αυτές ακυρώνουν την ανθρώπινη επικοινωνία και μας αναγκάζουν να ενεργήσουμε μόνοι μας. Να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις και να καταφέρουμε μόνοι κάποια πράγματα. Αυτό πολλές φορές είναι αποτελεσματικό και ευεγετικό γιατι μας γεμίζει αυτοπεποίθηση και θάρρος.

Άλλα, τελικά, δεν είναι πιο ωραίο να μοιράζεσαι...;;;;