Άκουσα αυτό το τραγούδι πρώτη φόρα τον περασμένο Απρίλιο σε μια μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο "Έχω Άνθρωπο". Η παράσταση ήταν απλά υπέροχη... Από τα πρώτα λεπτά, δε μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου! Τόσο τα κείμενα που απήγγειλε η ηθοποιός όσο και τα τραγούδια που ερμήνευε η Γιώτα Νέγκα με είχαν μαγέψει! Μίλησαν μέσα μου όσο τίποτα και κανείς άλλος... Ήμουν, και είμαι ακόμα, σε μια φάση αναζήτησης της αλήθειας σε καθετί που συναντώ στη ζωή μου και όταν άκουσα τους στίχους του Βαγγέλη Κορακάκη, κατάλαβα ότι υπάρχουν και άλλοι που ψάχνουν την αλήθεια.
Ψάχνω την αλήθεια και το νόημα σε όλα αυτά που διαβάζω, ακούω και βιώνω καθημερινά. Από μια απλή είδηση που θα διαβάσω κάπου μέχρι τα συναισθήματα ενός συνανθρώπου, σε όλα υπαρχει μια δόση αλήθειας, η οποία είτε είναι εμφανής είτε δυσδιάκριτη είτε δεν υπάρχει καθόλου. Η αθωότητα του βρέφους είναι ό,τι πιο απτό και αληθινό υπάρχει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη της ύπαρξης της αλήθειας. Αντίθετες περιπτώσεις υπάρχουν πάρα πολλές... Αλλά ακόμα και όταν όλα δείχνουν ψεύτικα, πιστεύω πως υπάρχει πάντα μια αλήθεια που κρύβεται από πίσω, "σαν δυο μαχαίρια"...
Η πιο μεγάλη αλήθεια είναι αυτή που όλοι κρύβουμε μέσα μας, αυτή που τη φτιάχνουμε οι ίδιοι και μας ακολουθεί σε όλη μας τη ζωή, σε ό,τι κάνουμε και ό,τι λέμε. Είναι αυτό που μας κάνει διαφορετικούς και συνάμα μοναδικούς . Αλλά είμαστε όλοι διατεθειμένοι να την αποκαλύψουμε στους άλλους...; Και οι άλλοι είναι διατεθειμένοι να την ανακαλύψουν ή απλά να τη δουν...;
