Είναι ωραίες οι πλατείες την Κυριακή...

Ο Οκτώβρης του 2012, στην Ελλάδα της κρίσης, είναι ακόμη πολύ ζεστός...  Κάνεις δεν παραπονιέται γι' αυτό ανοιχτά και όλοι χαίρονται την καλοκαιρία.  Μια Κυριακή του Οκτώβρη, κατέβηκα στην πλατεία Αριστοτέλους να συναντήσω μια φίλη από ήρθε από μακριά και είχα να τη δω πολύ καιρό.

Φτάνοντας στην πλατεία, είδα κόσμο πολύ όλων των ηλικιών.  Ανθρώπους μόνους, παρέες, ζευγάρια, οικογένειες να πλημμυρίζουν το χώρο στο άνοιγμα που κάνει η πλατεία όταν πλησιάζει τη θάλασσα, και να γεμίζουν τα παγκάκια και τις καφετέριες.   Στη μέση δέσποζε το γυάλινο περίπτερο για τα 100 χρόνια της πόλης από την απελευθέρωση.  Στη θάλασσα μικρά ιστιοπλοϊκά έκαναν βόλτες.  Μέχρι και πόννυ είδα.  Εκεί ήταν και η ορχήστρα του πολεμικού ναυτικού που έπαιζε τραγούδια μιας άλλης εποχής...  Όλα μου έδιναν την εντύπωση της γιορτής και μόνο που τα κοιτούσα ένιωθα ευτυχισμένη.  Όταν ήρθε η φίλη μου, κατευθυνθήκαμε κι εμείς σε μια από τις καφετέριες της πλατείας, όχι από τη πλευρών των πολύβουων, για να είμαστε πιο κοντά στα δρώμενα. 

Μετά από λίγο η συναυλία τελείωσε.  Με τη φίλη μου δε σταματούσαμε να μιλάμε για όσα μας συνέβησαν από τότε που έχουμε να βρεθούμε.  Συχνά μας διέκοπταν μετανάστες που πωλούσαν CD, χειροποίητα βραχιολάκια και γλυπτά από ξύλο, αλλά αυτό είναι συχνό φαινόμενο εδώ και χρόνια στην χώρα.  Αυτό που δεν είναι συνηθισμένο και με ξάφνιασε δυσάρεστα ήταν όταν είδα μια αξιοπρεπή κυρία να πουλά λαχεία...  Αυτή η κυρία θα μπορούσε να χαίρεται την υπέροχη Κυριακή παρέα με τα παιδία και τα εγγόνια της και αντί γι' αυτό πωλούσε λαχεία, χαρτάκια που σου δίνουν για λίγο την ελπίδα ότι μπορεί να γυρίσει η τύχη σου.  Δεν μπορώ να πιστέψω ότι διάλεξε να περάσει έτσι την Κυριακή της, αλλά αναγκάστηκε να το κάνει...  Δεν θέλω να σκέφτομαι τι την ανάγκασε να το κάνει...  Όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα της κρίσης...  Αλλά μέχρι πότε;

Μακάρι αυτή η κυρία να μην πιάσει ποτέ ξανά στα χέρια της λαχείο, ούτε για να το πουλήσει ούτε για να της δώσει τη ψεύτικη ελπίδα της τύχης... Θέλω να ξημερώσει μια μέρα που όλα θα έχουν τελειώσει και όλοι θα χαίρονται τις Κυριακές με τους αγαπημένους τους ανθρώπους, σαν μέρες ξεκούρασης και ξενοιασιάς... 

Μια βραδιά όχι σαν όλες τις άλλες....

Έχουν περάσει ακριβώς 3 χρόνια από εκείνη τη βραδιά... Λίγο πριν τις 9, στην Αθήνα και συγκεκριμένα στα Εξάρχεια, δολοφονήθηκε ένας έφηβος 15 ετών από έναν αστυνομικό - προστάτη του Κράτους και του Πολίτη. Η είδηση εξαπλώθηκε γρήγορα και η πόλη βίωσε ένα πρωτόγνωρο κύμα οργής και βίας. Όλοι θυμόμαστε τι έγινε μετά…
504 χλμ. βορειότερα, την ίδια ακριβώς ώρα, λίγο πριν τις 9, μπαίναμε στην αίθουσα ενός μικρού κινηματογράφου, κάπου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, για να παρακολουθήσουμε τις εξομολογήσεις ενός άλλου δολοφόνου. Ενός δολοφόνου χωρίς συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά με "μάσκα" μια διεθνή οργάνωση ή μια εταιρεία "συμβούλων", που σκοτώνει χώρες και υποδουλώνει τους κατοίκους τους σε χρόνια οικονομική δυσχέρεια, ανέχεια και εξαθλίωση. Ένας οικονομικός δολοφόνος, στο όνομα μιας "βοήθειας" αναγκαίας για ένα κράτος που του λείπει η τεχνογνωσία σε κάποιους τομείς - αλλά όχι οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι -, αναλαμβάνει το κλείσιμο της συμφωνίας. Ενός συμβολαίου που σκοπό έχει την πλήρη εκμετάλλευση μας φαινομενικά φτωχής και προβληματικής χώρας από μια, ανερχόμενη τότε, αυτοκρατορία. Τώρα η αυτοκρατορία έχει εδραιωθεί και ο στόχος της πλέον είναι η επικράτηση και η διατήρηση του πλούτου.

Έκπληκτοι από τις αποκαλύψεις αλλά και με τη κρυφή σιγουριά ότι αυτά δε συμβαίνουν σε εμάς, συνεχίσαμε τη βραδιά με ποτό, συζήτηση και σταδιακή απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο. Την επομένη μάθαμε τι έγινε στην Αθήνα και απότομα προσγειωθήκαμε στα νέα δεδομένα που γέννησαν νέες συζητήσεις.
Με τον καιρό η οργή της κοινωνίας καταλάγιασε και τα γεγονότα και τα συναισθήματα εκείνης της βραδιάς, ας πούμε ότι ξεχάστηκαν. Αλλά όχι, είναι εδώ κάθε χρόνο και μου τα θυμίζουν οι αλήθειες. Οι αλήθειες που έμαθα εκείνη τη νύχτα… Ποιος θα το φανταζόταν τότε ότι θα ερχόταν κάποια στιγμή και η δική μας χώρα να κλείσει μια τέτοια συμφωνία; Ή μήπως να αποκαλυφθεί ένα συμβόλαιο του παρελθόντος;
Είναι εδώ, οι αναταραχές στις πόλεις και οι πορείες στη μνήμη του έφηβου νεκρού που μας δίνουν ελπίδα ότι μέσα από την οργή και την αγανάκτηση κάτι μπορεί να αλλάξει και κάτι νέο να γεννηθεί…

Εκείνη η βραδιά έχει κι άλλες αλήθειες να μου μάθει. Ελπίζω να τις βρεις κι εσύ, φίλε μου, Κ. …

Ένα χρόνο μετά...

Κάθε φορά που ακούω φωνές στο δρόμο, η πόρτα τρίζει, ανοίγεις και μπαίνεις. Με πάνινα παπούτσια κι εκείνη τη μπλούζα MARVIN AND FRIENDS και τη μπλε ριγέ ζακέτα σου. "Μη με ξεχνάτε " μου λες κι όλο κοιτάζεις στα χαμένα. "Υπάρχει ελπίδα ρε φίλε;" Ρωτάς κι εγώ δεν ξέρω τι να πω. Κοιτάζω πίσω και τρέχω εκεί, γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλλα, εκεί που σ' άφησα για να σε ξαναβρώ. Μπερδεύω κόσμους μεταξύ τους, σπάω το χρόνο, ανακατεύω τα κομμάτια. Τα Πολυτεχνεία, τους Δεκέμβρηδες, τις χαμένες επαναστάσεις, που ζεσταίνονται σα φυλλαράκια, σα φυλλαράκια σε μια γωνιά στην άσφαλτο που σκάνε μύτη μόλις ανάβει φωτιά. "Οι ουτοπίες ρε φίλε, οι ουτοπίες..."σ' ακούω να μουρμουρίζεις. Δεν είσαι πια δεκάξι, μεγάλωσες, μακρύναν τα μαλλιά σου, βαθύνανε τα μάτια σου σα θάλασσες. Πέρασες απ' την άλλη μεριά αλλά να...,όποτε βλέπω άδεια καρέκλα και τον καφέ ν' αχνίζει μόνος στο τραπέζι, σε σκέφτομαι και λέω πως είσαι συ...Άραγε ήσουνα στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή; Η έχει απλά η ζωή έναν τρόπο να μιλάει, και διάλεξε εσένα να τα πεις, να πεις τη "λέξη και το γράμμα "χωρίς να βγάλεις ένα αχ την ώρα που έπεφτες; Να πεις πως κάναμε πίσω, πως το ξεχάσαμε το όνειρο, το καταδώσαμε έτσι απλά για ένα τίποτα, για μια "ζωή" σε εισαγωγικά, μ' ένα κλεμμένο εισιτήριο στην τσέπη, μια δανεική διαδρομή λίγο πιο πέρα. Λίγο πιο πέρα που;;;; Α ρε φίλε, καταμόναχο αγριμάκι, μια στάλα ουρανός ήσουνα μόνο, ένα φωσάκι τόσο δα μα κοίτα...Ένα παιδί σαν όλα τα παιδιά, που όμως μια ανάσα, ένα γέλιο του τρελό, ένα αντριλίκι παιδικό, ζυγίζει αλήθεια πιο βαριά απ' όλες τις υπέροχες κοσμοθεωρίες. Σου χρωστάω, σου χρωστά με αυτή τη στάλα ουρανό, αυτή τη στάλα ουρανό ρε γαμώτο...Κάθε φορά που μυρίζει καπνιά και δακρυγόνα, ανοίγεις την πόρτα και μπαίνεις. Με πάνινα παπούτσια κι αυτή τη μαύρη μπλούζα Marvin and friends. "Mή με ξεχνάτε ρε φίλε, μη με ξεχνάτε" μου λες

Αναρτήθηκε από τον Γιώργο Σαρρή.

link: http://giorgossarris.blogspot.com/

Συνάντηση....

Η βραδιά από νωρίς έδειχνε ότι θα ήταν ξεχωριστή. Έφτασα λίγο καθυστερημένα… Δεν ανησυχούσα, ήμουν σίγουρη ότι είσαι εκεί… Γρήγορα ήρθε η σειρά σου να ανέβεις στο βήμα· όταν άκουσα το όνομα σου, πετάχτηκα! Η καρδιά μου σκίρτησε! Σε άκουσα, σε απόλαυσα, ήσουν για άλλη μια φορά παιχνιδιάρικα ξεκαρδιστικός…
«Τι κάνεις εδώ εσύ;», ρώτησε κάποιος από την παρέα μου μετά από λίγο, είχες ήδη τελειώσει.
«Ψάχνω τον Πέτρο», του είπα με βλέμμα αγωνιώδους αναζήτησης.
Ξαφνικά σε είδα, καθόσουν σε ένα πεζούλι ανάμεσα σε κεράκια. Σε πλησίασα. Διακριτικά μείναμε μόνοι… Εκείνες τις στιγμές για μένα ήσουν μόνο εσύ… Και ένιωσα ότι και για σένα ήμουν μόνο εγώ… Ήταν υπέροχα, μαγευτικά, σαν όνειρο! Έπειτα, οι φίλοι μας που διάβαζαν στα άστρα μας έκαναν παρατήρηση και ζήτησαν να είμαστε πιο χαμηλόφωνοι.
«Για μας το λένε», είπα και γελάσαμε και οι δύο περιπαιχτικά. Είχα τόσα πολλά να σου πω, αλλά οι συχνές διακοπές από φίλους και γνωστούς δεν μου το επέτρεψαν και έτσι απλά σε αποχαιρέτησα.
Σε ευχαριστώ για τις βραδιές που περάσαμε μαζί… Σε ευχαριστώ για τις βραδιές που θα έρθουν… Θα τα πούμε σύντομα, στο επόμενο βιβλίο σου, Πέτρο Γ. Τ.

Μια αξιόλογη προσπάθεια!

Αυτό το σαββατοκύριακο βρέθηκα στα χωριά του Πηλίου που βρέχονται από τον Παγασητικό Κόλπο. Η ομορφιά της φύσης στα μέρη που δεν έχουν μολυνθεί από τον τουρισμό, αλλά και όχι μόνο, είναι απερίγραπτη. Στο Λαύκο, ένα γραφικό χωριουδάκι χτισμένο στην πλαγιά και γεμάτο πέτρινα καλντερίμια, υπάρχει ένα Μουσείο Ραδιοφώνου! Μέσα στο καταπράσινο τοπίο και με συνοδεία το κελάιδισμα των τριζονιών ταξιδεύουμε σε άλλες εποχές όπου οι άνθρωποι ενημερώνονταν και διασκέδαζαν με απλούς τρόπους, όπως τα παλιά ραδιόφωνα του μουσείου που είναι όλα τους έργα τέχνης! Αν ο δρόμος σας φέρει στο Λαύκο Πηλίου, αξίζει να το επισκεφτείτε!

Πόσα μπορεί να κρύψει ένα χαμόγελο...

Η εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ" στο σημερινό της φύλλο έχει ανταπόκριση από συνάντηση Καραμανλή-Ερντογάν που ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ! Συγκεκριμένα ο κ. Ερντογάν ματαίωσε τη συνάντηση τελευταία στιγμή λόγω ασθένειας και μετά από λίγο εμφανίστηκε στο τοπικό συνέδριο του κόμματός του στη Σμύρνη και εκφώνησε μια σύντομη ομιλία. Το ΒΗΜΑ όμως είχε προβλέψει τι θα γίνει στη συνάντηση και το δημοσιεύει. Αυτά συμβαίνουν μόνο στη λογοτεχία (βλ. "Η Πρώτη Εμφάνιση", Πέτρος Τατσόπουλος), αλλά εκεί αφορούσε ένα δελτίο τύπου για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, όχι ρεπορτάζ για τις διεθνείς σχέσεις τις χώρας μας.

Διευθυντής και εκδότης της εφημερίδας: Σταύρος Ψυχάρης.

Χαίρε έγκυρη και έγκαιρη δημοσιοφραφία!

Χαίρε ελευθερία της πληροφόρησης!

Χαίρε, ω χαίρε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!!!

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤ' ΑΣΤΕΡΙΑ

"Συγγραφείς και αναγνώστες

διαβάζουν ελληνική πεζογραφία

στα Πλατανίδια Πηλίου

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας;

Σε ποιο διήγημα έχετε ιδιαίτερη προτίμηση;

Υπάρχει κάποιο μυθιστόρημα, σύγχρονο ή παλαιότερο, που σας έχει σημαδέψει;

Το Σάββατο, 11 Ιουλίου 2009, φίλοι και γνωστοί βρισκόμαστε μετά τις 9 το βράδυ στο κτήμα του Θωμά Κοροβίνη στα Πλατανίδια Πηλίου (12 χλμ. από τον Βόλο, 300 μέτρα από τη θάλασσα). Θα έχουμε μαζί μας, για να διαβάσουμε κάτω από τ’ αστέρια, τις σελίδες που αγαπήσαμε (ένα σύντομο διήγημα ή ένα μικρό απόσπασμα από κάποιο μυθιστόρημα, διάρκειας 3-4 λεπτών περίπου) με τη συνοδεία ζωντανής μουσικής. Τον γενικό συντονισμό και την παρουσίαση της βραδιάς θα κάνει ο ηθοποιός-σκηνοθέτης Δημήτρης Δακτυλάς.

Διοργανωτές της συνάντησης είναι οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ και το βιβλιοπωλείο ΧΑΡΤΑ. Χορηγοί επικοινωνίας: Δημοτικό Ραδιόφωνο Βόλου, εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΙΑ και το θεσσαλικό τηλεοπτικό κανάλι TRT.

Αν θέλετε να διαβάσετε κάτι, δηλώστε συμμετοχή είτε στέλνοντας e-mail (polychoros@metaixmio.gr) είτε τηλεφωνώντας στον ΠΟΛΥΧΩΡΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ (211 3003580, εσωτ. 580) ή στο βιβλιοπωλείο ΧΑΡΤΑ (24210 33250).

Δηλώστε τα στοιχεία του κειμένου που επιλέξατε (τίτλος βιβλίου ή/και διηγήματος και συγγραφέας), ώστε να οργανωθεί καλύτερα η βραδιά.

Το κρασί της βραδιάς είναι προσφορά του οινοπαραγωγού Δημήτρη Πατιστή από την Αργαλαστή Πηλίου, τα μεζεδάκια είναι προσφορά του ΝΙΚΟΛΑΣ catering και τα αναψυκτικά είναι προσφορά της εταιρείας ΕΨΑ Αγριάς. "

link:http://www.metaixmio.gr/1/index.scr?include_file=paragraphs.scr&option=188&show=3132

Θα είμαι κι εγώ εκεί....