Ο Οκτώβρης του 2012, στην Ελλάδα της κρίσης, είναι ακόμη πολύ
ζεστός... Κάνεις δεν παραπονιέται γι' αυτό ανοιχτά και όλοι χαίρονται την
καλοκαιρία. Μια Κυριακή του Οκτώβρη, κατέβηκα στην πλατεία Αριστοτέλους να
συναντήσω μια φίλη από ήρθε από μακριά και είχα να τη δω πολύ
καιρό.
Φτάνοντας στην πλατεία, είδα κόσμο πολύ όλων των ηλικιών. Ανθρώπους μόνους, παρέες, ζευγάρια, οικογένειες να πλημμυρίζουν το χώρο στο άνοιγμα που κάνει η πλατεία όταν πλησιάζει τη θάλασσα, και να γεμίζουν τα παγκάκια και τις καφετέριες. Στη μέση δέσποζε το γυάλινο περίπτερο για τα 100 χρόνια της πόλης από την απελευθέρωση. Στη θάλασσα μικρά ιστιοπλοϊκά έκαναν βόλτες. Μέχρι και πόννυ είδα. Εκεί ήταν και η ορχήστρα του πολεμικού ναυτικού που έπαιζε τραγούδια μιας άλλης εποχής... Όλα μου έδιναν την εντύπωση της γιορτής και μόνο που τα κοιτούσα ένιωθα ευτυχισμένη. Όταν ήρθε η φίλη μου, κατευθυνθήκαμε κι εμείς σε μια από τις καφετέριες της πλατείας, όχι από τη πλευρών των πολύβουων, για να είμαστε πιο κοντά στα δρώμενα.
Μετά από λίγο η συναυλία τελείωσε. Με τη φίλη μου δε σταματούσαμε να μιλάμε για όσα μας συνέβησαν από τότε που έχουμε να βρεθούμε. Συχνά μας διέκοπταν μετανάστες που πωλούσαν CD, χειροποίητα βραχιολάκια και γλυπτά από ξύλο, αλλά αυτό είναι συχνό φαινόμενο εδώ και χρόνια στην χώρα. Αυτό που δεν είναι συνηθισμένο και με ξάφνιασε δυσάρεστα ήταν όταν είδα μια αξιοπρεπή κυρία να πουλά λαχεία... Αυτή η κυρία θα μπορούσε να χαίρεται την υπέροχη Κυριακή παρέα με τα παιδία και τα εγγόνια της και αντί γι' αυτό πωλούσε λαχεία, χαρτάκια που σου δίνουν για λίγο την ελπίδα ότι μπορεί να γυρίσει η τύχη σου. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι διάλεξε να περάσει έτσι την Κυριακή της, αλλά αναγκάστηκε να το κάνει... Δεν θέλω να σκέφτομαι τι την ανάγκασε να το κάνει... Όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα της κρίσης... Αλλά μέχρι πότε;
Μακάρι αυτή η κυρία να μην πιάσει ποτέ ξανά στα χέρια της λαχείο, ούτε για να το πουλήσει ούτε για να της δώσει τη ψεύτικη ελπίδα της τύχης... Θέλω να ξημερώσει μια μέρα που όλα θα έχουν τελειώσει και όλοι θα χαίρονται τις Κυριακές με τους αγαπημένους τους ανθρώπους, σαν μέρες ξεκούρασης και ξενοιασιάς...
Φτάνοντας στην πλατεία, είδα κόσμο πολύ όλων των ηλικιών. Ανθρώπους μόνους, παρέες, ζευγάρια, οικογένειες να πλημμυρίζουν το χώρο στο άνοιγμα που κάνει η πλατεία όταν πλησιάζει τη θάλασσα, και να γεμίζουν τα παγκάκια και τις καφετέριες. Στη μέση δέσποζε το γυάλινο περίπτερο για τα 100 χρόνια της πόλης από την απελευθέρωση. Στη θάλασσα μικρά ιστιοπλοϊκά έκαναν βόλτες. Μέχρι και πόννυ είδα. Εκεί ήταν και η ορχήστρα του πολεμικού ναυτικού που έπαιζε τραγούδια μιας άλλης εποχής... Όλα μου έδιναν την εντύπωση της γιορτής και μόνο που τα κοιτούσα ένιωθα ευτυχισμένη. Όταν ήρθε η φίλη μου, κατευθυνθήκαμε κι εμείς σε μια από τις καφετέριες της πλατείας, όχι από τη πλευρών των πολύβουων, για να είμαστε πιο κοντά στα δρώμενα.
Μετά από λίγο η συναυλία τελείωσε. Με τη φίλη μου δε σταματούσαμε να μιλάμε για όσα μας συνέβησαν από τότε που έχουμε να βρεθούμε. Συχνά μας διέκοπταν μετανάστες που πωλούσαν CD, χειροποίητα βραχιολάκια και γλυπτά από ξύλο, αλλά αυτό είναι συχνό φαινόμενο εδώ και χρόνια στην χώρα. Αυτό που δεν είναι συνηθισμένο και με ξάφνιασε δυσάρεστα ήταν όταν είδα μια αξιοπρεπή κυρία να πουλά λαχεία... Αυτή η κυρία θα μπορούσε να χαίρεται την υπέροχη Κυριακή παρέα με τα παιδία και τα εγγόνια της και αντί γι' αυτό πωλούσε λαχεία, χαρτάκια που σου δίνουν για λίγο την ελπίδα ότι μπορεί να γυρίσει η τύχη σου. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι διάλεξε να περάσει έτσι την Κυριακή της, αλλά αναγκάστηκε να το κάνει... Δεν θέλω να σκέφτομαι τι την ανάγκασε να το κάνει... Όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα της κρίσης... Αλλά μέχρι πότε;
Μακάρι αυτή η κυρία να μην πιάσει ποτέ ξανά στα χέρια της λαχείο, ούτε για να το πουλήσει ούτε για να της δώσει τη ψεύτικη ελπίδα της τύχης... Θέλω να ξημερώσει μια μέρα που όλα θα έχουν τελειώσει και όλοι θα χαίρονται τις Κυριακές με τους αγαπημένους τους ανθρώπους, σαν μέρες ξεκούρασης και ξενοιασιάς...
