Συνάντηση....

Η βραδιά από νωρίς έδειχνε ότι θα ήταν ξεχωριστή. Έφτασα λίγο καθυστερημένα… Δεν ανησυχούσα, ήμουν σίγουρη ότι είσαι εκεί… Γρήγορα ήρθε η σειρά σου να ανέβεις στο βήμα· όταν άκουσα το όνομα σου, πετάχτηκα! Η καρδιά μου σκίρτησε! Σε άκουσα, σε απόλαυσα, ήσουν για άλλη μια φορά παιχνιδιάρικα ξεκαρδιστικός…
«Τι κάνεις εδώ εσύ;», ρώτησε κάποιος από την παρέα μου μετά από λίγο, είχες ήδη τελειώσει.
«Ψάχνω τον Πέτρο», του είπα με βλέμμα αγωνιώδους αναζήτησης.
Ξαφνικά σε είδα, καθόσουν σε ένα πεζούλι ανάμεσα σε κεράκια. Σε πλησίασα. Διακριτικά μείναμε μόνοι… Εκείνες τις στιγμές για μένα ήσουν μόνο εσύ… Και ένιωσα ότι και για σένα ήμουν μόνο εγώ… Ήταν υπέροχα, μαγευτικά, σαν όνειρο! Έπειτα, οι φίλοι μας που διάβαζαν στα άστρα μας έκαναν παρατήρηση και ζήτησαν να είμαστε πιο χαμηλόφωνοι.
«Για μας το λένε», είπα και γελάσαμε και οι δύο περιπαιχτικά. Είχα τόσα πολλά να σου πω, αλλά οι συχνές διακοπές από φίλους και γνωστούς δεν μου το επέτρεψαν και έτσι απλά σε αποχαιρέτησα.
Σε ευχαριστώ για τις βραδιές που περάσαμε μαζί… Σε ευχαριστώ για τις βραδιές που θα έρθουν… Θα τα πούμε σύντομα, στο επόμενο βιβλίο σου, Πέτρο Γ. Τ.

Μια αξιόλογη προσπάθεια!

Αυτό το σαββατοκύριακο βρέθηκα στα χωριά του Πηλίου που βρέχονται από τον Παγασητικό Κόλπο. Η ομορφιά της φύσης στα μέρη που δεν έχουν μολυνθεί από τον τουρισμό, αλλά και όχι μόνο, είναι απερίγραπτη. Στο Λαύκο, ένα γραφικό χωριουδάκι χτισμένο στην πλαγιά και γεμάτο πέτρινα καλντερίμια, υπάρχει ένα Μουσείο Ραδιοφώνου! Μέσα στο καταπράσινο τοπίο και με συνοδεία το κελάιδισμα των τριζονιών ταξιδεύουμε σε άλλες εποχές όπου οι άνθρωποι ενημερώνονταν και διασκέδαζαν με απλούς τρόπους, όπως τα παλιά ραδιόφωνα του μουσείου που είναι όλα τους έργα τέχνης! Αν ο δρόμος σας φέρει στο Λαύκο Πηλίου, αξίζει να το επισκεφτείτε!